کسی که آرزو می کند بیشتر از آن بدست نمی آورد! - اوپانیشادها - هندوئیسم

چند روزی هست که مجددا به مطالعه کتاب مقدس هندوئیسم خصوصا اوپانیشادها می پردازم. امروز به عبارتی برخوردم که جرقه ای در ذهنم زد. کسی که آرزو می کند، بیشتر از آن را بدست نمی آورد. این عبارت فوق العاده مهم است.
‌
چالش آرزو:
می دانیم که آرزو زاییده ی ذهن یا نفس است که در تفکر هندو، اتمن نامیده می شود. آرزو را می توان تبلور نیازهای دست نیافتنی انسان در ذهن او دانست بنابراین به نوعی می توان گفت: آرزو خواسته ی دست نیافتنی ذهن انسان است و حالا بیندیشید که بقول مولانا: هر چیز که در جستن آنی آنی. تا وقتی که به دنبال آرزوهای خود باشیم، چیزی بیشتر از فهم انسانی نخواهیم یافت. شاید من اولین کسی باشم که بگویم: آرزو کنید اما به دنبال آرزوهای خود نباشید و خدای برآورنده آرزوهایتان را نپرستید! بلکه بگذارید او برایتان آرزو کند. آرزوهای یک ذهن الهی بهتر از چیزیست که می پندارید! و بقول حافظ: خداوندا مرا آن ده که آن به. می دانم که هضم این مطلب کمی سخت است. شما با گفتاری مواجه شده اید که تمام زیرمایه های فکری و علایقتان را به چالش می طلبد. می دانم که اکثر انسانها نمی توانند تا این حد، تسلیم باشند اما بقول شمس تبریزی : چون گفتنی باشد و همه عالم از ریشم درآویزند که مگر نگویم،حتی بعد از هزار سال،این سخن بدان کس برسد که من خواسته باشم! و حالا این سخن به شما رسید. حالا نوبت شماست. عرصه ی سخن بس تنگ است،عرصه ی معنی بس فراخ است. از سخن پیشتر آ،تا فراخی بینی و عرصه بینی!
‌
هندوئیسم:
بیاییم خود برتر بینی را کنار بگذاریم و به نتیجه تجربیات دیگران هم نگاهی بیندازیم. تفکر هندوئیسم با قدمتی ۵۵۰۰ ساله را باید یکی از قدیمی ترین اعتقادات انسانها دانست که هنوز هم برای بسیاری راهگشاست. هندوئیسم با عبور از مراحل چندخدایی، در اوپانیشادها به بلوغ فکری رسیده و ریشه ی همه چیز را برهما می داند. این جهشی عظیم به سمت توحید و یگانه پرستی است. ریشه ی هندوئیسم نامشخص است و نمی توان کسی را بعنوان نبی برای آن مشخص کرد بلکه مجموعه ای از الهامات به افراد مختلف را می شود زیرمایه تشکیل آن دانست. با این وجود،چنانچه کسی اوپانیشادها را بخواند، به وضوح متوجه می شود که این نوشته ها زاییده ذهن یک انسان نیست و شباهت بسیاری به مکاشفه دارد. اصلی ترین مبحث در کل اوپانیشادها، وحدت وجود و چگونگی دست یابی به آن است.
‌
بقول شیخ بهایی:

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید

گر تو نمی پسندی تغییر کن قضا را - حضرت حافظ

گاهی سخت می شود:
مدتی هست که وقتی چیزی را برای پست آماده می کنم، با خودم می گویم که این مطلب بیش از حد پیچیده است و قابل درک نیست. گاهی می بینم که متن پست را نمی شود بصورت یکپارچه و ادبی در آورد. و حتی آن مطلب نیاز به توضیحات فراوان ندارد و کوتاهتر از یک مقاله است. بعضی مطالب هستند که اگر توضیح داده شوند، زیبایی خود را از دست می دهند. بنابراین تصمیم گرفته ام که تغییراتی در نحوه ی پستهای خط سوم بدهم.
‌
شبکه ها:
‌همانطور که می دانید، درحال حاضر خط سوم در اینستاگرام، تلگرام، توییتر، فیسبوک، تامبلر و… حضور دارد و همین باعث می شود که اصول آنها نیز رعایت شوند. مثلا در توییتر نمی توان متن طولانی نوشت و در تامبلر هم ضرورتی برای استفاده از کلمات کلیدی وجود ندارد. با توجه به این موارد، باید استانداردی در نگارش را پیش گرفت که تمام شبکه ها را پشتیبانی کند. با کلیک بر روی لینک در بیو، می توانید تمام شبکه ها را مشاهده فرمایید. ضمنا متون درج شده در توییتر کمی متفاوت است بنابراین پیشنهاد می کنم که اگر توییتر دارید، خط سوم را در آنجا هم دنبال کنید.
‌
تغییر:
با توجه به چهار دلیلی که در بالا ذکر کردم و اصول سایر شبکه های اجتماعی، می خواهم از این ببعد مطالب را از نظر پیچیدگی دسته بندی کرده و متون کوتاه را نیز درج کنم اما مقالات و مطالبی که توضیحات طولانی نیاز دارند را همچنان درج خواهم کرد.
‌
سوالات:

1. ⁦⁩آیا با این شیوه ی جدید موافقید؟
2. ⁦⁩به نظر شما چطور نوشته شود بهتر است؟
3. ⁩با توجه به پست های قبلی، آیا توضیحات کامل را مفید می دانید و یا درج کوتاه؟
4. ⁦⁩اگر پیشنهاد دیگری دارید لطفاً بیان بفرمایید.

‌
خادم:
ضمن تشکر از تمام عزیزانی که خط سوم را در شبکه های اجتماعی دنبال می کنند، لازم می دانم که مثل گذشته، آمادگی خود را برای بیان توضیحات تکمیلی در دایرکت اعلام کنم. این برای من افتخار بزرگی است و خدمت به ایمانداران را لطف خدا می دانم.

دل ز تنهایی به جان آمد خدارا همدمی - حضرت حافظ

امشب بعد از پنج سال با شما درددل می کنم. دقت کرده اید که سیصد پست و نزدیک به پنج سال گذشت؟ چقدر باهم گفتیم و شنیدیم و آموختیم. چه دوستانی آمدند و رفتند. حالا شاید یک میلیون نفر با خط سوم (نه من) آشنا شده اند…
‌
انگار همین دیروز بود که قلم در دست خطاط قرار گرفت و نوشت. نمی دانم به درددل چند نفر گوش کردم اما می دانم که در غم‌های بسیاری شریک بودم. واقعا بخاطر ندارم که چند سوال را پاسخ دادم اما می دانم که بسیار بود. گاهی سوالات بقدری تخصصی بود که شروع به تحقیقات گسترده می کردم. از فراکتال ها و تُهی در ریاضیات گرفته تا حادث و قدیم در فلسفه. از مُثُل افلاطون تا نسبیت عام اینشتین. فقط می دانم که باید زبان همه را می فهمیدم.
‌
چند روز پیش، دوستی می گفت که روحت را نمی توانم حس کنم. می گفت یا راه را بسته ای و یا خودت را بین بسیاری تقسیم کرده ای اما در هر حالت چیزی از تو نمانده که حس کنم. بله او درست می گفت. این میراث خط سوم است. فرجامی که از ابتدا معلوم بود.
‌
پای صحبت ها نشستم. از دختری که پدرش به او تجاوز کرده بود تا پسری که پدرش را در یک اتفاق کشته بود. نمی دانم چند نفر را متناسب با شریعت و اعتقاد خودش به محبت خدا امیدوار کردم و با او آشتی دادم. شاید نتوانم بگویم که گاهی این آشتی چقدر بعید به نظر می آمد. هر بار درد را با ایشان چشیدم و این وظیفه خط سوم بود. دردهایی که شاید اگر نشنوید راحت تر باشید اما هرگز رازی فاش نشد.
‌
هر بار که عزیزی آمد، ندایی گفت: کاشف، حال خودت مهم نیست! او را دریاب! او امانتی نزد توست!. خداراشکر که تمام سعیم را کردم و خوشحالم که نشانه ها راهنما بودند. از هر عزیزی که حس می کند کوتاهی کرده ام، صمیمانه عذر می خواهم. لطفاً من را ببخشید. من تمام سعیم را کردم اما شاید توانم کم بوده. حلال کنید.
‌
اشتباه نکنید این غمنامه نیست. هرچه کردم وظیفه بود و چه افتخاری بالاتر از این؟ حالا می دانم که خط سوم یعنی دوستی با همه حتی کسانی که طرد شده اند. به یاد جمله ای شمس تبریزی افتادم که می گفت: تنهات رها کردند. من یار بی یارانم.
‌
امشب خواستم با شما درددل کنم. شاید در این پنج سال، کسی نیامد که بخواهد بشنود. شاید هم فقط شنیدن را یاد گرفته ام. شاید اینقدر درگیر مشکلاتشان بودیم که فرصت نشد. باز هم ببخشید. این بود درددل های پنج ساله. دقت کردید که امشب باران بارید؟

که من نمی شنوم بوی خیر از این اوضاع - حضرت حافظ

این متن چندین بار اصلاح شد و بابت اینکه ممکن است مقداری گنگ باشد معذرت می خواهم. خواهش می کنم که ادامه ی متن را خودتان حدس بزنید.

فاحشه:
در زمان جنگ جهانی اول، زنی به نام ماتاهاری در پوشش یک رقصنده مالایی، ضمن همبستری با سیاستمداران فرانسه، اطلاعات را به دولت آلمان می رساند. بله او یک فاحشه ی اطلاعاتی بود و امروز قصد دارم چیزی را بگویم که بخاطر آن تکفیرم می کنید.
‌
معصومه:
احتمالا مسیح (معصومه) علی‌نژاد را می شناسید. آیا می توانید بگویید که او یک خبرنگار مستقل است؟ به هیچ وجه! چه کسی می تواند از دولتهای دیگر درخواست حمله به کشورش را بکند؟ به تازگی، ارتباط معناداری را کشف کرده ام. معمولا اخباری که در عربستان، آلبانی، قبرس، اسرائیل و انگلیس تولید می شود، به نوعی با این فاحشه ی رسانه ای در ارتباط است اما صبر کنید. هنوز تمام حرف گفته نشده.
‌

آ.س.ذ:
از طرف دیگر، فکر می کنم نام آ.س.ذ را نیز شنیده باشید. من شخصا به اخبار و تحلیل های او گوش می کنم تا دقیقا برعکس همان را برداشت کنم و می دانم که دروغ می گوید! او نیز به نحوی، نمونه ای دیگر است اما این هم تمام حرفم نبود!
‌
جنگ:
ای مردم مظلوم کشور عزیزم، شما فقط بازیچه اید! فاحشگان شما را فریفته اند! و با هر موجی که به راه می افتد به سمتی می روید. بارها گفتم و نشنیدید! فکرش را کرده اید که یک رئیس جمهور دروغگو را می توان با دروغهای رسانه تطهیر کرد؟خونها به گردن این رسانه ها است! البته فکر نکنید که دیگران قدیس هستند! زمانی آنها هم ۱۷۰۰۰ نفر را در کوچه ها سلاخی کردند و حالا شده اند رسانه! چرا جلوی درب وزارت راه اعتراض نمیکنیم که سالانه ۲۴۰۰۰ نفر در جاده ها می میرند؟ بله به راستی این برای عده ای بهتر است. ای مردم ساده ی من، سهم شما فقط تلفات این جنگ است.
‌
اتفاق:
وقتی که خبر سقوط هواپیما را شنیدم، متاسف شدم اما شوکه نشدم. به زودی چینیها برایمان سانحه شمار هم می سازند. این ماجرا از چندین جهت قابل بررسی است که در اینجا نمی توان بیان کرد! اما چرا وقتی پرواز در تمام کشورهای همسایه لغو شده است، پرترافیک ترین فرودگاه ایران هنوز پرواز دارد؟ نمی دانم چقدر با رادار آشنایی دارید اما اگر واقعا بجای آن هواپیما، یک موشک کروز بود و هدف قرار نمی گرفت، الان نصف تهران نبود. اگر شما پشت آن دستگاه لعنتی نشسته بودید، در عرض ۱۰ ثانیه چه می کردید؟ سالانه در ایران ۸۴۰۰۰ نفر در حوادث می میرند اما چه می شود که این ۱۸۰ نفر در این زمان اینقدر مطرح می شوند؟ بیایید و به اطراف نگاه کنید. بقول حافظ: چون نیک بنگری همه تزویر می کنند. بله هر کسی به دنبال منافع خودش است. حالا بیایید و تکفیرم کنید.

از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر - حضرت حافظ

شمایی که در کنار محبوب خود نشسته ای لطفا این پست را نخوان زیرا ابدا به شما مربوط نیست! و شمایی که تاکنون دلدادگی را نیازموده ای نیز قطعا چیزی نخواهی فهمید! این پست از آن شادی هایی هست که از جنس جنون است و عاقلان نمی فهمند.
‌
یادگار:
مانده ام که چرا همیشه از نیستی ها شکایت داریم؟ من مردی را می شناسم که دلداده مردان است و شما احتمالا او را منحرف می دانید. او دلداده ی همرزمانی است که تکه تکه شدند اما از خاطرات و شوخی هایشان با شوق و خنده می گوید! یا کسی که سالهاست دلداده ی مردی‌ست که بیاید و نجاتش بدهد!من کسی را می شناسم که دلداده زنی متاهل شد و با آنکه می دانست هرگز به او نخواهد رسید، اما همچنان با خاطره ی لبخند او شاد است بی آنکه چشم طمع به ناموس کسی داشته باشد! من دختری را می شناسم که هنوز رویای لحظات خوب در کنار مردی را می بیند که به او گفت نه! اینها صدای سخن ع‌ش‌ق است که در این گنبد دوار به یادگار مانده است!
‌
غریق:
آیا می شود در نصف لیوان آب غرق شد؟اینها که گفتم نیمه ی پر لیوان است که قومی در آن غرق اند و عده ای حیران! در توییتر عده ای هستند که به شیفت شب معروفند. آنها در فکر ایام شادی غرق اند و سرسلسله ی این خاندان سعدی است که می گفت: «مارا همه شب نمی برد خواب!». بسیاری از شعرهای سعدی در وصف شب و یار و بی خوابی است. امشب در رویا بودم و کاپشنم با آتش سیگار سوخت اما اشکالی ندارد :) دنیا و آخرت به فدای این لحظه=)
‌
بیچاره نظامی!
می گویند نظامی از روی بی میلی و به سفارش فلان شاه با استفاده از داستانی عربی به نگارش لیلی و مجنون پرداخت. بیچاره نظامی که احتمالا طعم دلدادگی را نچشیده زیرا اگر چشیده بود، هفتادهزار بیت را از سر شوق می نوشت! هرکدام از ما داستانهایی عظیم تر از لیلی و مجنون داریم اما کسی سفارش نداده تا بنویسیم! این یادگارهایی در دل ماست و هر لحظه با آن شادیم. اگر دیگران نمی فهمند هم به درک :)
‌
کار خدا را می بینید؟ گاهی یک ماه نمی توانم بنویسم و ناگهان در ده دقیقه چه طوفانی بپا می شود! کاری نداشته باش که او هست یا نیست؛ او هر لحظه در ذهن توست و هیچکس حق ندارد یاد او و رویاهایت را از تو بگیرد پس با اینهمه دارایی شاد باش ؛)

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش - حضرت حافظ

امشب در مورد یکی از عادتهای ناپسندمان سخن بگوییم که آنقدر برایمان عادی شده که به آن بی تفاوتیم. قطعا همه ما اشتباهاتی داشته ایم اما به چه بهایی؟
‌
جواز:
آیا تاکنون کاری که می دانستید اشتباه است را انجام داده اید؟ اگر از کسی بپرسیم که «چرا فحش می دهی؟»، احتمالا خواهد گفت: «چون او فلان رفتار را کرد!». آیا او نمی داند که هنوز هم رفتارش به همان اندازه اشتباه است؟ ما همیشه به دنبال راهی برای توجیه رفتارهایمان هستیم تا با وجدانمان درگیر نشویم اما هیچ توجیهی برای انجام یک اشتباه مناسب نیست و آن رفتار هنوز هم غلط است. به نظر شما دلیل این توجیهات چیست؟
‌
چند دلیل:
می دانم که دلایل این رفتارها زیاد است اما باید دقت کنیم که دلیل است یا دلیل‌تراشی؟ در اینجا لازم است که به برخی از مهمترین زیرمایه های بروز اینگونه رفتارها اشاره کنیم:
‌

• ⁦خشم: آیا می شود خشم را در بروز کارهای غلط ندید؟ گاهی می بینید شخصی آنقدر عصبی است که نمی تواند درست و غلط را تشخیص دهد و این عدم کنترل به معنی ضعف ثبات روانی است.
• ترس: تمام پاسخهایی که در توجیه رفتارهای غلط بیان می شود ناشی از ترس است! انسانهای شجاع مسئولیت اشتباهات خود را می پذیرند اما ترسوها همیشه درحال فرار و فرافکنی هستند.
• ضعف: مشخص است کسی که در فکر تلافی است، تلاش کافی برای وسعت دادن به روح خود را نداشته است.رفتار تلافی‌جویانه ناشی از عدم بخشش و ضعف ایمان است.
• تربیت: اما همیشه نباید یک فرد را مقصر رفتارهای غلط دانست و بسیاری از رفتارها از تربیت ناشی می شوند.گاهی والدین به اندازه ی خود شخص در رفتارهایش مقصرند و آن عملکرد ناشی از ضعف تربیت است.
• فرهنگ: چه بخواهیم و چه نخواهیم، اینگونه مسائل برای ما تبدیل به فرهنگ شده است اما فراموش نکنیم که ایرادات فرهنگی هم برای ما مجوز نیست!در روز رستاخیز خواهند گفت: «تو می دانستی غلط است همانطور که بقیه می دانستند. حالا همگی مجازات می شوید!».
• مسئولیت: حتما شنیده اید که می گویند: «تقصیر خودش بود» اما این غلط است.این شمایید که مسئول اشتباهات و رفتار خودتانید و او هم مسئول رفتار خودش است.
• تکرار: معمولا تکرار هر عملی باعث شکل گیری عادت و سپس بخشی از شخصیت فرد می شود. شاید این رفتار را آنقدر دیده اید و تکرار کرده اید که اصلا به آن فکر هم نمی کنید.

‌
جمع بندی:
جایی گفته شده که کلمه «انسان» ریشه در «نسیان» یا فراموشی دارد و به راستی که انسان فراموشکار است. ما گاهی فراموش می کنیم که ارتکاب یک رفتار غلط نیاز به دلیل ندارد. بله رفتار غلط همیشه و تحت هر شرایط غلط است.

بالاخره امسال با توجه به شیوع کرونا روزه بگیریم یا نگیریم؟

مرجع:
بسیار می شنویم که روزه داری باعث تقویت سیستم ایمنی می شود و احتمالا منبع این گفتارها را باید تحقیق خانم دکتر تانیا دارف در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی دانست. در این تحقیق گفته شده:«بیمارانی که دو روز قبل از شیمی درمانی به مدت بسیار محدود(یعنی ۲ الی ۴ روز) روزه گرفته اند نسبت به فرایند درمان واکنش بهتری داشته اند. بنابراین پیشنهاد می شود در هر شش ماه به مدت ۲ الی ۴ روز یعنی جمعا ۸ روز در سال بصورت غیر پیوسته روزه گرفته شود». تا این لحظه برای اینجانب احراز نشده که منظور خانم دکتر تانیا دارف، روزه داری به سبک اسلامی (یعنی محدودیت کامل خوردن و آشامیشدن در کل روز) بوده و یا روزه داری مسیحی و یهودی (که در آن خوردن برخی خوراکیها مثلا گوشت قرمز به مدت یک ساعت الی چند روز محدود می شود).
‌
نظر پزشک:
سرکار خانم دکتر هوشمند «متخصص تغذیه از هلند»، پنج نکته را اعلام کردند که در اینجا بیان می شود. باید توجه داشت که برای روزه گرفتن، باید هر پنج شرط را رعایت کنید:

1. کسانی که به هر دلیلی قصد روزه گرفتن دارند،باید بتوانند حتما در فاصله افطار تا سحر،آب از دست رفته را جبران کنند زیرا در غیر اینصورت سیستم ایمنی بدن به شدت تضعیف می شود.
2. با توجه به بازسازی سیستم ایمنی بدن در خواب، روزه داران باید حتما ۶ الی ۸ ساعت در شبانه روز بخواب مفید داشته باشند.
3. حدود ۱۰۰ گرم قند باعث اختلال در بازسازی سیستم ایمنی بدن به مدت حدود ۵ ساعت می شود.
4. رعایت بهداشت با توجه به شیوع کرونا در هر حالت لازم است.
5. روزه گرفتن به سبک اسلامی در ماه هایی که طول روز کوتاه است، برای کسانی که بیماریهای زمینه ای ندارند، با فرض موارد فوق ایرادی ندارد.در غیر اینصورت نه تنها توصیه نمی شود بلکه ضایعات جبران ناپذیری بر دستگاه ایمنی خواهد داشت.

‌
نظر اسلام:
پس از مشورت با شیخ مجتبی خلیلی، مشخص شد طبق نظر فقیه اسلامی،روزه گرفتن با فرض سه شرط ممنوع و بلکه «حرام» است.لازم بذکر است که حتی «احتمال» بروز هرکدام به تنهایی کفایت می کند و لازم به یقین نیست:

1. ایجاد بیماری(یا افزایش امکان ابتلا)
2. و یا تشدید بیماری
3. و یا افزایش طول بیماری و تأخیر در سلامت

‌
نظر حقوقدان:
طبق نظر دکتر مهداد هوشمند (وکیل و حقوقدان) مطابق مواد ۶، ۷، ۹، ۱۲، ۲۰، ۲۱، ۲۲ قانون «طرز جلوگیری از بیماریهای آمیزشی و واگیردار» مصوب ۱۳۲۰ و مواد ۲۹۰، ۲۹۱، ۲۹۵، ۳۰۲ «قانون مجازات اسلامی» با کسانی که در زمینه حفظ امنیت اجتماعی کوتاهی و یا سهل‌انگاری کنند نیز امکان برخوردهای مختلفی از پرداخت جزای نقدی تا قصاص وجود دارد!
‌
مسئولیت اجتماعی:
علاوه بر تمام مواردی که در فوق اعلام شد، باید جنبه ی اجتماعی مسئله را نیز درنظر داشت.انجام عملی که در آن، یک شخص باعث به خطر افتادن دیگران (چه یک نفر و چه کل جامعه) شود،گناه و از نظر اسلام حرام است و حتی اگر گناه و حرام نباشد نیز کاری ناپسند و نوعی بی مسئولیتی است.دقت کنیم که چه می کنیم.